Elke maand interviewt verhalenverteller en journalist Henk van Straten voor &C iemand over de zwartste en gelukkigste dag uit zijn of haar leven. Afgelopen maand: gevraagd naar de mooiste dag in zijn leven, begint Paul Groot over een niet-beantwoorde liefde. Als dat geen geen optimist is.
Black
Een terrasje aan het water, het weer nog lekker genoeg om buiten te zitten. Paul Groot neemt plaats aan een rond tafeltje en bestelt een cappuccino. Wat opvalt: zijn gespierde fysiek. De witte polo van Ralph Lauren en de blauwe korte broek laten geen misverstand bestaan over zijn toewijding aan fitness. Tegelijkertijd, echter, springt ook zijn ouder geworden gezicht in het oog. Alles aan hem is nog jeugdig en fris, lichaamstaal inclusief, en waarschijnlijk komen de lijnen rondom de ogen van de inmiddels 51-jarige acteur en cabaretier juist daardoor als een verrassing. Vergankelijkheid en gezondheid, het zijn ook de thema’s van Pauls zwarte dag in de zomer van 2016, toen hij na een vlucht zijn telefoon aanzette en een stortvloed van gemiste oproepen en berichtjes kreeg. Het hartverzakkende moment waarop hij hoorde van zijn moeders diagnose.
Aarzelend, zorgvuldig zoekend naar de juiste woorden, begint hij: ‘Ik wist al dat het met mijn moeder niet goed ging. Ze had al een hele tijd ontzettende pijn in haar buik. Op haar verjaardag, in mei, had ze al zo veel pijn dat ze dood wilde. Ze wist nog niet wat het was, en toch wist ze al dat er iets goed fout zat. Al haar hele leven had ze veel kwaaltjes en ziektes gehad, maar dit was iets anders. Er waren al onderzoeken gedaan, maar daar was steeds niets uitgekomen. Misschien zijn daar ook een paar dingen misgegaan, met betrekking tot de procedures. Uiteindelijk werd ontdekt dat ze alvleesklierkanker had. Ze had nog een paar weken te leven, zei de dokter. Uiteindelijk werden dat er zeven. Alvleesklierkanker is een sluipmoordenaar: als het eenmaal wordt ontdekt, is het meestal al te laat.’
Pink
Paul wijst naar een locatie ergens schuin achter zich. Het Universiteitstheater, waar hij student theaterwetenschap was. Een stille, redelijk ingetogen jongen was hij toen nog, enigszins neurotisch en vooral hypochondrisch. ‘Ik lag hele nachten wakker omdat ik zeker wist dat ik dodelijke ziektes had.’ De 21 jaar oude Paul wilde grimeur worden, acteren kwam pas later. Op een dag in maart, dertig jaar geleden, zag hij op school een jongen lopen. Een beetje alternatief, met zelfgebreide truien, maar heel zelfverzekerd. Het was Pauls roze dag, want hij werd verliefd. De jongen had een rol in De borsten van Tiresias, een schoolproductie, en Paul was grimeur. Zo leerden ze elkaar kennen.
‘Hij was zo anders dan ik. Een heel authentiek iemand. Ik was verlegen en zorgelijk, hij was dat juist helemaal niet. Hij was heel extravert en zat in allerlei besturen en raden. Gezeten aan een tafeltje als dit zou hij zich meteen met de buren hebben bemoeid. Wat hebben jullie? Is het lekker? Ik schrok van zijn sociale bravoure. Ik kende dat helemaal niet. Hij doorbrak dat allemaal, dat was heel goed voor me. Zijn vader was huisarts, en daardoor had hij het idee dat hij ook alles van ziekte afwist. Hij hoonde mijn preoccupatie met een gezonde levensstijl zo weg. Thuis hadden ze drie grote Spaanse doggen die het huis zo’n beetje hadden overgenomen. Overal kwijl, ik wist niet wat ik zag. Iedereen pafte, ze aten allemaal vet. Op het fornuis lag een kruimelig plaatje asbest. Ik zei: ‘Dat is kankerverwekkend!’ Hun reactie was: ‘Welnee.’ Lachend: ‘Dat relativeerde een beetje.’
De verliefdheid was echter niet wederzijds. ‘Het duurde en duurde maar en er gebeurde niets tussen ons. We lagen zelfs eens in dezelfde tent. Ik hield mijn verliefdheid voor me, maar ik kreeg al snel in de gaten dat hij op totaal andere types viel, zeg maar de wat meer boertige types en bouwvakkers. Na een tijdje was het wel duidelijk dat het nooit iets tussen ons zou worden. Vanaf dat moment werd hij mijn beste vriend. We ging komediescripts schrijven voor tv. Later is hij getrouwd en als dramaturg bij John de Mol aan de slag gegaan.’
Pauls jeugdige verliefdheid van destijds is inmiddels natuurlijk allang uitgesproken. Het is een dierbare anekdote geworden die nog vaak terugkomt, bijvoorbeeld op vakantie, als Paul weer eens meegaat met zijn vriend en diens echtgenoot. Een ménage à trois, noemt hij het, maar dan zonder de benefits. Maar nu moet hij gaan. Er is werk aan de winkel. Met Koefnoen willen ze de theaters in, en daar maakt hij zich nu al zorgen over.
Dit interview met Paul Groot verscheen in &C 12, 2018.